Midden juli was ik op vakantie in Frankrijk met mijn gezin.

Reeds enkele maanden ging onze hond Papoef, een Berner Sennen van nog geen 6 jaar achteruit. Hij had al sinds jonge leeftijd heupdysplasie en het laatste jaar kreeg hij er meer en meer last van.

Daarvoor kreeg hij nu en dan een fysio-sessie, ook deed hij oefensessies in de onderwater-loopband en kreeg hij accupunctuur.

Helaas was er meer aan de hand: bloedonderzoeken en symptomen wezen op een tumoraal proces in de hersenen of hersenstam. Hij vermagerde enorm en kon echt niet goed meer stappen. Heel vaak had hij pijn en jankte hij terwijl hij lag te rusten. Hij kreeg bovendien een hitte-shock aanval bij de kapper, ook veroorzaakt door het smerige T-beestje.

Papoef was een rustige hond, een knuffelbeer voor de kindjes, een wandelmaatje voor de buurvrouw, een gezelschapshond voor Ronnie, onze Jack Russel Terrier.

Sinds begin juli werd Papoef behandeld met pijnstilling en antibiotica en hij reageerde goed op de medicatie, ook genoot hij van zijn (weinige, want ik kreeg vaak terecht de opmerking van mijn vrouw dat ik andere honden belangrijker vond) behandelingen.

Voor ons vertrek had hij een goede opflakkering en zag ik het helemaal zitten om hem terug te zien na ons verlof. Helaas draaide het anders uit. Hij kreeg een sterke terugval en werd door een van mijn collega’s thuis opgehaald. Bloedonderzoeken en opnieuw echo- en Rx-onderzoeken wezen op een heropflakkering van de tumor. Op dat moment werd beslist om hem infuustherapie en alle nodige medicatie via catheter te geven. 2 dagen deed hij het opvallend beter, zelfs op onze nationale feestdag werd hij de hele dag verzorgd door een collega. Alle assistentes, dierenartsen en stagiairs hebben zich over hem ontfermd, alsof het hun eigen hond was.

Donderdag 23 juli was het helaas op voor hem, ondanks het feit dat hij woensdag in heel goede toestand zijn luxe-bedje in de praktijk had opgezocht. De laatste opflakkering voor de definitieve klap.

We besloten om hem palliatief te sederen zodat hij geen pijn meer had en we beslisten wat moest beslist worden. Via een Whats-app video-oproep en de zachte handen van een collega konden we nog afscheid nemen en hem vredig zien vertrekken over de regenboog.

Niet alleen van Papoef werd er afscheid genomen. Ook Lima, Enzo, Kenzo, Darko en nog een paar andere Fysio-patiënten zijn ondertussen in de welverdiende hondenhemel geraakt.

Veelal oudere patiënten die bij ons kwamen voor comfort en om een zo pijnloos mogelijk oude dag te kunnen doormaken. Heel vaak vertelden de eigenaars ons dat ze als “zot” werden bestempeld door anderen omdat ze zoveel voor hun geliefde viervoeter over hadden. Inderdaad, misschien is het luxe, misschien is het allemaal overdreven in de ogen van mensen die geen dieren hebben, maar we willen hen gewoon een waardig en waardevol leven geven, ook in hun laatste dagen.

Hoe meer we patiënten kunnen bijstaan en ondersteunen met extra alternatieve therapieën zoals fysiotherapie, zwemtherapie, massage en accupunctuur, hoe meer we nog ons best zullen doen om alles uit de kast te halen om onze oudjes niet de laten lijden, maar te begeleiden naar een zo pijnloos mogelijke oude dag.

Pieter Vanacker