Het leven als dierenarts, het is toch iets speciaals. Een droomjob volgens velen, maar volgens de kranten een van de jobs met het meest kans op alcoholisme, burn-out en zelfmoord… Wat is er nu van aan. Wel, ik weet hier niet het antwoord op, want elke mens is anders en zo ook elke dierenarts. Elke dierenarts staat anders in het leven en gaat op een andere manier om met stress en werkdruk.

Ik bijvoorbeeld ben elke dag dankbaar dat ik een job mag uitvoeren waar ik dieren mee help en baasjes gelukkig mee maak. Het feit dat elke dag anders is en we nooit op voorhand weten wat er die dag allemaal op ons pad gaat komen vind ik een groot pluspunt. (Vroeger, in mijn beginjaren, was dit eerder een stresspunt ). Hoe langer ik de job doe, hoe liever ik ze doe.

Het op de wereld brengen van nieuwe pups of kittens is uiteraard het mooiste dat je als dierenarts kan meemaken. De stress die bijvoorbeeld aan een keizersnede vooraf gaat en het balen omdat je midden in de nacht uit je diepste slaap wordt gebeld door een verontruste eigenaar (en vergeef ons als we niet meteen superhappy klinken bij het opnemen van de telefoon, we zijn ook maar mensen ) ben je snel vergeten wanneer die kleine wormpjes al piepend rond de nog slapende mama kruipen.

Het klinkt misschien raar voor sommigen, maar zelf het op een mooie manier kunnen beëindigen van een dierenleven vind ik een mooi aspect aan onze job. Dieren hoeven niet meer tot het einde te lijden tot ze eraan bezwijken, we kunnen ingrijpen en het afsluiten op een mooie manier. Zowel voor het dier als voor het baasje. En ook al zegt iedereen dat we enkel moeten kijken naar wat het beste is voor het dier (wat ook heel belangrijk is uiteraard), we mogen de baasjes niet vergeten, zij zijn degenen die achter blijven met het lege gevoel… Jezelf als baasje volledig wegcijferen op zo’n moment is heel mooi, maar jij moet er wel mee verder leven, dus voel je niet schuldig over het moment waarop het gebeurd is en over het feit dat je de beslissing hebt genomen. Elk baasje doet wat hij of zij op dat moment denkt dat het beste is en geloof me, als wij vinden dat het ‘te vroeg’ of ‘te laat’ is zeggen wij dat ook eerlijk. Het is onze job om jullie daarin te begeleiden.

Ik kan hier nog 101 andere dingen opnoemen die onze job zo zalig maken, maar ik wil ook wel even de andere kant belichten als je mij dat toestaat. Het is namelijk niet altijd rozengeur en maneschijn. Het gebeurt nog al te vaak dat je als dierenarts het onderste uit de kan hebt gehaald en alles hebt gegeven voor een dier (waarmee je door dit te doen onvermijdelijk een mooie band krijgt) en het toch niet voldoende blijkt te zijn. Dan vraag je je achteraf nog dagenlang af of je niet iets over het hoofd hebt gezien of iets op een andere manier had moeten aanpakken… Dit kan soms heel frustrerend zijn, vooral omdat je direct daarna terug aan de slag moet en je gevoelens moet opzij zetten, want de volgende patiënt verdient ook je onverdeelde aandacht.

Door de koekjes en pralinetjes heen, die we krijgen van veel van onze klanten, hebben wij ook vaak te maken met mensen die soms agressief uit de hoek komen of ons de huid vol schelden omdat er iets niet is gelopen zoals het volgens hun mening had moeten gaan. Ik heb altijd eindeloos veel begrip voor mensen en probeer altijd heel veel medeleven te tonen, maar wanneer je onterecht wordt behandeld alsof je een moord hebt begaan kan het soms even te veel worden. Ik heb in de 12 jaar dat ik als dierenarts werk één heel belangrijk iets geleerd en dat is dat je nooit voor iedereen goed kan doen, maar het blijft toch moeilijk op zo’n momenten om je zelfbeeld op een aanvaardbaar niveau te houden. Ik ben op zo’n momenten altijd ontroerd om te zien hoe hecht onze groep is en hoeveel steun we aan elkaar hebben, iedereen staat altijd klaar om elkaar moed in te spreken wanneer dat nodig is.

Ik ben er ook van overtuigd dat het werken in een groepspraktijk heel veel voordelen biedt, zowel voor de klanten als voor de dierenartsen en assistentes. Voor de klanten is het voordeel vooral dat wij elke week samen zitten om de moeilijkere gevalletjes te bespreken en zo altijd tot de beste oplossing proberen te komen. Met 7 dierenartsen weet je altijd veel meer dan op je eentje. Iedereen heeft zo ook zijn eigen specialiteit en interesse. Zelfs na 12 jaar als dierenarts leer ik nog elke dag bij, zowel van nieuwe als van de meer ervaren collega’s. Voor de collega’s is het een groot pluspunt dat we elkaar kunnen steunen waar nodig (zoals in het vorige voorbeeld), maar ook dat we de luxe hebben om vakantie te nemen of quality time met onze kindjes of partner wanneer dat nodig is (want in tegenstelling tot wat sommigen denken zijn we niet enkel dierenarts, maar ook zoveel meer dan dat! ).  Ook als we ziek zijn kunnen we rekenen op onze collega’s en moeten we niet met 39°C koorts aan het werk blijven (wat vroeger bijna de regel was als dierenarts).

Wat mij helpt om het vol te houden en de job met passie te blijven doen is dankbaar zijn voor alle momenten dat je een dier en een baasje hebt blij gemaakt en vooral te leren uit de momenten waar dit niet zo is. De energie en voldoening die ik haal uit mijn job is onbetaalbaar en ik ben al onze lieve klanten en collega’s enorm dankbaar dat ik dit dankzij hen elke dag opnieuw mag beleven.

Dorien